Een terugblik op 2015

Intussen zijn de eerste werkdagen alweer achter de rug en voor mij leek de eerste werkdag een beetje als een eerste schooldag. Misschien heeft het te maken met het afsluiten van 2015, een jaar dat ik niet zo gauw zal vergeten en waarin de inleefreis naar Indonesië centraal stond. Het eerste halfjaar in voorbereiding naar, dan de inleefreis zelf en de periode nadien bekomen en uitdragen van alle indrukken en ervaringen. In het najaar ook nog de stage, met de kookworkshop als afsluit, kortom een bewogen maar best spannend en boeiend jaar!

Vlak voor nieuwjaar kreeg ik van Iva, onze dappere laatste stagestudente, bericht dat ze een job heeft gevonden als ‘online staff’, wat voor haar en haar familie toch geweldig goed nieuws is. Een extra kostwinner maakt het leven daar weer ietsje lichter. Ze schreef wel ook dat ze haar droom behoudt om haar master te halen in ‘duurzame ontwikkeling’ dus dat betekent dat er zeker iets is blijven hangen van haar stage! Top!

Voor de opmaak van een gedetailleerd reisverslag was er de afgelopen drukke maanden nauwelijks ruimte en ook de opmaak van het fotoboek is een werk van lange adem, maar een aantal zaken heb ik toch neergepend en wil ik graag met jullie delen, uit vrees dat ze na verloop van tijd misschien vervagen.

Waar keek ik tijdens de inleefreis van op?

De drukte, de onophoudelijke verkeersstroom, bromfietsers, gammele vehicles, meestal zwaar overladen, die zich continu overal tussenwurmen …

Harmonie in de samenleving : mensen met verschillende geloofsopvattingen leven vreedzaam naast en samen met elkaar, soms zelfs binnen hetzelfde gezin kinderen mèt en zonder hoofddoek, ook op school is de religieuze samenstelling zeer divers.

Dankzij Sarah (onze externe tussenpersoon voor het project, die ook tolk Indonesisch is en bovendien ook arabistiek studeerde) kregen we tijdens de reis ook een aantal interessante inzichten mbt religie, Javaanse gewoontes en do’s en don’ts,  zo werd duidelijk dat hun geloof een ‘kapstok’ is om te overleven, het is ingebed in hun dagdagelijkse realiteit.

Hartelijke bevolking : overal een welkom gevoel! Overal werden we overladen met schotels vol lokale specialiteiten, bereid met de grootste zorg en vooral ook zeer kleurrijk. Grappig ook dat westerlingen absoluut mee op de foto moeten, hetzij gewild of ongewild via selfie.

Verder word je ook overal geconfronteerd met het totaal ontbreken van een ecologische aanpak. ’s Avonds wordt alle huishoudelijk afval op de stoep verzameld en in brand gestoken. Praktijken die bij ons ondenkbaar en ook strafbaar zijn. Afval sorteren kennen ze hoegenaamd niet. Hier is nog véél werk aan de winkel.

Welk beeld kreeg ik van het project in Indonesië?

Het project is vrij uniek in Indonesië, lange termijnprojecten zijn blijkbaar eerder zeldzaam.

Er is al een lange weg afgelegd, het is geen evidentie om zaken gedaan te krijgen, overal loert corruptie om de hoek – er is nog een lange weg te gaan ook (noden van de studenten, scholen, opleiding/vorming van de leerkrachten, …).

De motivatie van schooldirecties en leerkrachten is groot, ze tonen zich ook oprecht betrokken bij de groei van het project en kwaliteitsverbetering van onderwijs in het algemeen.

Wat raakte me in de getuigenissen en verhalen van de studenten?

Thuissituaties zijn soms schrijnend, ondanks de beurs moet het gezin vaak veel offers leveren om vol te houden, een student in huis betekent immers een kostwinner minder.

Het sociaal engagement van de jongeren is hoog ook al zijn de middelen beperkt. Ons bezoek aan het weeshuis was confronterend. Eén van de studenten uit groep 7 van het academisch programma, Aziz, heeft er zijn vaste ‘thuis’ en samen met andere studenten zet hij zich vrijwillig in om de weeskinderen bij te scholen of knutselactiviteiten te organiseren.

Ondanks een diploma raken afgestudeerde studenten niet verder dan fabrieks- of winkeltewerkstelling. Meer gegoede burgers kunnen immers om het even welk diploma kopen en dat maakt de concurrentie bijgevolg bikkelhard. 

Wie niet aan werkt geraakt wil toch een eigen business opzetten, ook al stelt het meestal niet meer voor dan een kraampje voor de deur.

Bij alumni (groep van studenten die intussen diploma behaalden en stage doormaakten) is de motivatie hoog om master te halen, omdat ze hopen hiermee hun kansen te vergroten en ook hun status op te krikken.

Hoe stimuleren deze getuigenissen me bij terugkomst?

De inleefreis helpt me om opgedane inzichten (religie, gewoontes, cultuur, …) te verwerken en te kaderen en vooral ook uit te dragen bij collega’s, kennissen, familie, ook bij de organisatie van de stage en tijdens het verblijf van de studente hier bij ons helpt het om de student en de gastgezinnen te begeleiden, raad te geven en te ondersteunen.

Het verscherpt mijn kritische blik op de Noord/Zuid en Zuid/Zuid verhoudingen en verhoogt mijn geëngageerde houding.

Grensverleggend ook : presentaties geven is een aspect dat niet standaard in mijn job zit en buiten mijn comfortzone zit, maar die ik er toch graag bij neem omdat het besef groot is dat we bij deze jongeren het verschil kunnen maken.

Gesteund door verschillende geslaagde marketingacties kwam het project meer in de kijker te staan en was ik af en toe verrast door fijne, spontane reacties van bekende en minder bekende collega’s, vrienden en kennissen, teken aan de wand dat de kring stilaan groter wordt.

Welke mogelijkheden zie ik na terugkomst?

• Contact levendig houden met huidige studenten en alumni  (eerdere lichting) : zorgt voor motivering en houdt voor hen ook de kennis van het engels op peil. Het blijft een uitdaging om te zoeken naar andere alternatieven om dit te realiseren.
   
• Grondige voorbereiding en opvolging van de nieuwe lichting studenten Lia, Isadora, Aziz en Municha (groep 7) voor, tijdens en na de stage. Uitbouw van de contacten met de nieuwe gastgezinnen en uiteraard ook de contacten onderhouden met de vorige gastgezinnen, die een waardevolle bron zijn en blijven.
   
• Intern het project levend houden. Naar analogie met de 'ijsjes'-actie, nieuwe initiatieven opzetten.
   
• Extern uitdragen, link met andere scholen. Nieuwe mogelijkheden exploreren.
   
• Verbinding met andere Collibri projecten. Kennismaking met andere Collibri Foundation projecten heeft nieuwe inzichten opgeleverd (Burundi en Benin). Ook hier zie ik mogelijke synergiën. Met spijt afscheid van Bas en Benoît genomen, kennismaking met nieuwe collega-ambassadeurs.
   
• De eventuele koppeling met een ketenproject biedt mogelijks ook hoop om ex-alumni hier bij te betrekken.
   

Tal van goede voornemens, dus tijd om eraan te beginnen!

Hopelijk laat Collibri Foundation ook jullie verder niet onbewogen en kunnen we er in 2016 SAMEN blijven voor gaan!

Nancy